Portal Lubliniec.info

Zawilce uprawiane są ze względu na swoje luźne, spodkowate lub płasko kielichowate kwiaty. Istnieje wiele odmian o kwiatach pojedynczych, półpełnych lub pełnych, występujących w kolorze białym, różowym, czerwonym, żółtym, niebieskim lub fioletowym. Liście u większości odmian są ząbkowane i złożone, często pokryte włoskami. Rośliny mają zarówno liście odziomkowe jak i pędowe. Organy podziemne zawilców są zróżnicowane, mogą to być bulwy, włókniste korzenie albo pełzające kłącza. Bardziej szczegółowe informacje o: zawilec przeczytasz tutaj. 

Odmiany zawilców

Zawilec mieszańcowy japoński to gatunek przeznaczony do sadzenia na rabatach bylinowych. Jest to wysoka roślina, dorastająca nawet do 70-140 cm wysokości. Kwitnie od sierpnia do października. W zależności od odmiany kwiaty mogą być pojedyncze lub półpełne, w kolorach bieli lub różu, z żółtymi pręcikami w środku, o średnicy do 5 cm. Miseczkowate kwiaty zebrane są w luźne kwiatostany, a liście są duże, klapowane, o nieregularnym ząbkowaniu.

Zawilec grecki należy do grupy roślin bulwiastych. Kwitnie wczesną wiosną, od marca do maja, wydając piękne, lazurowoniebieskie kwiaty. Świetnie nadaje się do sadzenia w ogrodach skalnych, wśród zarośli, pod drzewami i krzewami.

Zawilec apeniński, kwiaty tego gatunku pojawiają się już nieco później bo w marcu i kwietniu. Są gwiazdkowate, w kolorze niebieskim, białym lub różowym, o średnicy 3 cm. Ma krótkie pnące kłącza i podobnie jak zawilec grecki osiąga 15-25 cm wysokości.

Zawilec wieńcowy to gatunek o kwiatach z szerokimi płatkami i średnicy 5 cm, w kolorach różu, bieli, niebieskiego, lawendy, czerwieni. Rośliny te często uprawiane są w szklarniach, w przeznaczeniu na kwiat cięty.

Zawilec gajowy to rodzimy gatunek, dobrze rosnący w ogrodach pod drzewami i krzewami. Nie lubi przesadzania. Ma białe lub różowe kwiaty i ząbkowane liście, które zanikają po kwitnieniu.

Wymagania uprawowe zawilców

Do uprawy zawilców konieczna jest bardzo przepuszczalna oraz wilgotna, żyzna ziemia, która jest zasobna w próchnicę. Wcześnie kwitnące zawilce kłączowe preferują częściowo zacienione miejsca, natomiast zawilce bulwiaste wolą nasłonecznione i ciepłe, osłonięte od wiatru stanowiska. Do sadzenia późno kwitnących gatunków wybieramy słoneczne lub częściowo zacienione miejsca. W zależności od odmiany rośliny są częściowo lub całkowicie zimotrwałe.

Wysiew i sadzenie zawilców

W zależności od gatunku zawilce rozmnaża się poprzez wysiew nasion albo podział bulw i kłączy. Podział przeprowadzamy wiosną zaraz po kwitnieniu lub na przełomie późnego lata i jesieni. Jeśli chodzi o zawilce cebulowe to bulwy wyjmujemy z ziemi, a następnie dzielimy na kawałki w taki sposób aby każdy kawałek miał co najmniej jeden pęd wierzchołkowy. Rośliny możemy rozmnażać również poprzez nasiona, które zaraz po zbiorze albo wczesną wiosną siejemy do inspektu.

Zarówno zawilce kłączowe jak i cebulowe sadzimy jesienią. Bulwy umieszczamy w ziemi na głębokości 5-8 cm, w odstępach 20 cm. Z kolei zawilce późno kwitnące sadzimy na wiosnę albo wczesnym latem, a jeszcze tego samego roku, późnym latem lub jesienią powinniśmy cieszyć się ich kwiatami. Przed posadzeniem bulwy warto namoczyć w wodzie.

Pielęgnacja zawilców

Pielęgnacja zawilców opiera się przede wszystkim na regularnym podlewaniu, nie nawadniamy tylko w okresach letniego spoczynku. Te gatunki, które sadzimy jesienią warto okrywać na zimę, np. warstwą suchej materii organicznej, po to aby chronić ich części podziemne przez mrozami.  Bulwy możemy również wykopywać na zimę i przechowywać w piasku, w miejscu nienarażonym na mrozy. Zawilce późno kwitnące, w okresach gorących, letnich miesięcy okrywamy ściółką.

Niestety zagrożeniem dla zawilców są szkodniki tj. nicienie i pchełki. Kłopotliwe mogą się okazać również ślimaki i skorki. Jeśli chodzi o choroby to najgroźniejsze dla zawilców są: mączniak rzekomy i prawdziwy, szara pleśń, śnieć zawilca.